Ιούλιος Τυπάλδος, «Το πλάσμα της φαντασίας»

   Να συγριθεί η γυναικεία μορφή με αυτή της Φεγγαροντυμένης

Ἐσὺ ποὺ πρώτη ἐπρόβαλες

σὰν ὄνειρο ἐμπροστά μου,

κι ἄναψες πάθη ἀκοίμητα

στὴν ἄδολη καρδιά μου,

ἄ! ποῦ 'σαι, πὲς μου, αγάπη μου,

ποῦ 'σαι, γλυκιά μου ἐλπίδα;

Tὴ γῆν ἔχεις πατρίδα

ἢ τ' ἄστρα τ' οὐρανοῦ;

Ἐσὲ ζητῶ στὸ χάραμα,

σὰ γλυκοφέγγει ἡ μέρα,

εἰς τὸν ἀφρὸ τῆς θάλασσας,

στὸν ἥσυχον αἰθέρα·

ἐσὲ στὴν ἀνθοστόλιστη

τοῦ κάμπου πρασινάδα,

στὴν μυστικὴν ἀχνάδα

τοῦ ἔρμου φεγγαριοῦ.

Πόσες φορὲς μοῦ φαίνεται

νὰ σὲ θωρῶ μπροστά μου,

καὶ ἀπὸ τὰ στήθια στέκεται

νὰ πετακτῆ ἡ καρδιά μου

θωρῶ τὰ οὐράνια βλέμματα,

τ' ἀγγελικό σου στόμα,

τ' ἀέρινο τὸ σῶμα,

τὰ ὁλόχρυσα μαλλιά.

Πόσες φορές, ἀγάπη μου,

ζητώντας σὲ εἰς τὰ ξένα,

μὲ πόθο γύρω ἀσήκωσα,

τὰ μάτια ἐρωτευμένα,

ὅπου τὰ κάλλη ἐλάμπανε

μὲς στ' ἄνθη, στὰ λουλούδια,

ὅπου χοροί, τραγούδια

μαγεύουν τὴν καρδιά.

(απόσπασμα)