9 χαρακτηριστικά της πεζογραφίας του Γ. Ιωάννου

   1. «Η μνήμη είναι η κοίτη του πεζογραφικού υλικού. Ο πεζογράφος χρησιμοποιεί ευθύγραμμα το υλικό της, η αφήγηση έχει ορισμένο τόπο και χρόνο. Η εμπειρία είναι το κυρίαρχο στοιχείο στην πεζογραφία του. Η χρήση του α΄ προσώπου και των αποτυπώσεων, η ανάκληση μέρους του μνημονικού υλικού και η απόδοση του μέσω της καταγραφής ορίζουν το μύθο της αφήγησης ως... περιγραφή της εμπειρίας» (Αναστ. Βιστωνίτης).

 2.  «Τα πεζογραφήματα του Γ. Ιωάννου μπορούν να διαβαστούν ως προσωπικές σελίδες ημε­ρολογίου, όπου ο αφηγητής εξιστορεί τις εμπειρίες του μέσα σε συγκεκριμένα καθημερινά όρια, με έντονο το στοιχείο του χώρου της πόλης» (Ν. Βατόπουλος).

  3.  Η Θεσσαλονίκη κυκλοφορούσε στο αίμα του. Γράφει ο ίδιος: «... Γεννήθηκα στη Θεσσαλο­νίκη όπου κατέφυγαν ως πρόσφυγες οι δικοί μου... Αγαπώ ιδιαίτερα τη Θεσσαλονίκη και αυτή φα­ντάζομαι, κυρίως, σα σκηνικό των διηγήσεών μου... Είναι μια πόλη μελαγχολική. Σαν να πάσχει από κάποιο διχασμό και στενοχωριέται. Ούτε Ευρώπη είναι, ούτε Ανατολή. Ούτε πρωτεύουσα ούτε επαρχία, είναι μισή ντυμένη στα Ευρωπαϊκά και μισή στα Ανατολίτικα. Μπροστά στην παραλία μοντέρνα χτήρια, πίσω μαχαλάς. Εμπόριο, βιομηχανία από τη μια, φτώχεια και μιζέρια από την άλλη... (Μίνως Αργυράκης).

   4.  «Αν και τα κείμενα του είναι συνήθως αρκετά σύντομα, τα πρόσωπα που συναντάμε σ’ αυτά είναι χαρακτήρες ολοκληρωμένοι, θυμίζουν Παπαδιαμάντη... Το καθένα είναι φορέας μιας πα­ράδοσης μοναδικής. Το καθένα κουβαλάει μέσα του το δικό του σύμπαν και τη δική του προσωπι­κή απάντηση στο πρόβλημα της επιβίωσης... Δεν θέλουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Ζουν σ’ αυτόν απλώς επειδή έτσι έτυχε. Γλιστρούν πότε σε σκοτεινά δρομάκια και πότε σε φωτισμένες λεω­φόρους» (Δίον. Στεργιούλας). 

  5. «Τα πεζογραφήματά του περιέχουν προσωπικά βιώματα και συνειρμούς από την παιδική του ηλικία... Αποτελούν ύμνο στην αθωότητα και στην αυθεντικότητα των αισθημάτων. Το έργο του είναι ένας ύστατος χαρακτηρισμός στον κόσμο της αξιοπρέπειας που σιγά-σιγά χάνεται, αφού εκ­φράζει τον πόνο και τη δυστυχία που κατατρέχουν τους ευγενικούς και άδολους ανθρώπους, που υπερήφανοι αντιστέκονται στην επιβουλή της Μοίρας» (Γ. Πετρόπουλος).

     6.  «Με νατουραλιστική διάθεση και δύναμη περιγραφής μας χαρίζει τις μικρές ανθρώπινες ιστορίες του, σε αυτοεξομολογητικούς τόνους, με ειρωνεία και σαρκασμό, με πηγαίο όσο και ιδιόρρυθμο χιούμορ, και κάποτε με κάποιο μελοδραματισμό. Δεν του λείπει η αισθαντικότητα, αλλά και κάποιος ρομαντισμός...» (Γ. Πετρόπουλος).

   7.   Βασικό στοιχείο της πεζογραφίας του είναι το εσώστροφο: δηλαδή ότι μιλά... στραμμένος προς τα έσω. Μιλά στον εαυτό του, μιλά επίσης με τον εαυτό του. Δε γνωρίζει ή καλύτερα δε γνοιάζεται..., ότι ακούεται από κάποιον... είναι μιλιά ελεύθερη και μοναχική (Β. Διοσκουρίδης).

 8.  «Ο λόγος του χαρακτηρίζεται από τη ζεστασιά, είναι απλός κι ανθρώπινος, κερδίζει τον αναγνώστη μιας και δεν είναι καθόλου λεξιπλοκικός, αντίθετα αναβλύζει αβίαστα από την ψυχή του. Η ανθρώπινη ανησυχία και η πνευματική αγωνία μαζί με μια αστείρευτη καλοσύνη για τον δυ­στυχισμένο είναι χαρακτηριστικά της γραφής του» (Δ. Καραμβάλης).

  9.   Το ύφος του παρακολουθεί τον προφορικό λόγο της λαϊκής τάξης (Μάριο Βίτι). Στη γλωσσι­κή εκφορά κυριαρχεί ο μικροπερίοδος λόγος (η μικρή φράση, η μικρή περίοδος κ.ά.) (Α.Α. Δρου­κόπουλος)... «Οι εκφραστικοί του τρόποι είναι οι κανονικοί, ήγουν ο συνειρμός, ο υπαινιγμός, η αναφορά, η μεταφορά κ.ά.» (Β. Διοσκουρίδης).